Choroba Meniere’a to schorzenie ucha wewnętrznego, które dotyka osoby między 30 a 50 rokiem życia. Wraz z rozwojem prowadzi do utraty równowagi oraz całkowitej głuchoty. Na początku chorzy odczuwają lekki niedosłuch zbiorczy, szumy w uszach, a także zachwiania równowagi. Przypadłość może rozwijać się latami, dlatego wielu pacjentów zgłasza się do lekarza późno, gdy schorzenie jest już rozwinięte. Jakie są przyczyny, objawy i jak przebiega leczenie choroby Meniere’a?
Choroba Meniere’a – przyczyny
Choroba Meniere’a może mieć wiele przyczyn, ale powstaje wskutek nadmiernego gromadzenia się płynu w błędniku błoniastym. To powoduje z czasem częste zachwiania równowagi oraz postępujący niedosłuch. Lekarze twierdzą, że powstawaniu schorzenia sprzyjają:
- przebyte infekcje bakteryjne lub wirusowe, które powodują przewlekły stan zapalny ucha
- odziedziczone geny
- powikłania polekowe, reumatoidalne oraz choroby kości skroniowej
Choroba Meniere’a – objawy
Objawy choroby Meniere’a na początku są niezauważalne, ponieważ najczęściej schorzenie rozwija się latami. Natomiast w zaawansowanym stadium, symptomy choroby pojawiają się nagle. Należą do nich:
- lekkie zawroty głowy i zaburzenia równowagi
- oczopląs
- mdłości
- tzw. zimne poty
- nagłe uczucie gorąca zmieniające się w dreszcze
- szumy i świsty w uchu
- uczucie nabrzmiałego ucha
- przejściowe zaburzenia wzroku
Może także dojść do zatracenia świadomości, ale chory nie traci przytomności. Najczęściej po każdym ataku objawy nasilają się, a choroba postępuje. Dlatego ważna jest szybka diagnoza i podjęcie leczenia.
Choroba Meniere’a – diagnoza
Choroba Meniere’a diagnozowana jest za pomocą kilku badań, które oceniają stan słuchu i błędnika oraz wykluczają inne schorzenia. Do najczęściej stosowanych badań należą:
- audiometria – pozwala ocenić stopień zaburzeń słuchu za pomocą określonych dźwięków
- badania równowagi i ostrości wzroku
- tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny – pozwalają na dokładne wykrycie zmian powstałych w uchu
Diagnostyka opiera się również na konsultacji pacjenta z okulistą, ponieważ chorobie często towarzyszą zaburzenia słuchu.
Choroba Meniere’a – leczenie
Choroba Meniere’a leczona jest zachowawczo oraz operacyjnie. Leczenie zachowawcze stosowane jest na wczesnym etapie rozwoju choroby i polega na wstrzyknięciu do jamy bębenkowej kortykosterydów. Następnie przenikają one do błędnika. Metoda zmniejsza szumy uszne, poprawia słuch oraz likwiduje uczucie nabrzmienia w uchu oraz mniejsza zachwiania równowagi. Ryzyko powikłań jest minimalne, dzięki czemu stosowana jest nawet po przeprowadzonej operacji.
Kolejną bezoperacyjną metodą leczenia choroby Meniere’a u osób, które cierpią na znaczny niedosłuch jest wstrzyknięcie gentamycyny. Substancja ta powoduje zniszczenie błędnika, ale ze względu na niską skuteczność i wysokie ryzyko powikłań, ten rodzaj leczenia stosowany jest rzadko.
Pacjencji przyjmują także leki antyhistaminowe oraz usprawniające proces krążenia w uchu oraz mózgu. Zadaniem leków jest zmniejszenie zachwiań równowagi pacjenta.
Operacyjne leczenie choroby Meniere’a pozwalają na odzyskanie równowagi przez pacjenta. Operacja przeprowadzana jest u chorych, u których poprzednie metody leczenia nie przynoszą efektów. Jedną z metod stosowanych podczas operacji jest przecięcie nerwu przedsionkowego, dzięki czemu następuje przerwanie wysyłania informacji z błędnika do mózgu. Choć operacja powszechnie uważana jest za metodę o wysokim ryzyku powikłań, to w tym przypadku pozwala na całkowite usunięcie zawrotów głowy.
Należy jednak pamiętać, że ta metoda leczenia likwiduje jedynie uciążliwy skutek, a nie przyczynę. Wielu chorych natomiast decyduje się na operację z uwagi na szybki efekt oraz znikome ryzyko utraty słuchu. Choroba Meniere’a jest uciążliwa, ponieważ jej objawy w postaci zachwiania równowagi oraz zaników słuchu nasilają się okresowo. Przez to wielu chorych unika kontaktu z ludźmi, a ich codzienne życie staje się trudniejsze.
